Υπηρεσιακό βαλιτσάκι

Από ανάγκη επέλεξε να καταταγεί στη Χωροφυλακή. Το όνειρό του ήταν να γίνει δάσκαλος. Προερχόταν από φτωχή οικογένεια και είχε αδελφές να παντρέψει. Μια ιδιότυπη θυσία. Σκληρή γι’ αυτόν που ήταν ευαίσθητος και έπρεπε να κρύψει την ευαισθησία του κάτω από πράσινες στολές και μαύρα γυαλιά ηλίου, που δεν τα αποχωριζόταν ποτέ. Και η κατάσταση χειροτέρεψε βέβαια στην περίοδο της επταετίας.

Σπάνια τον συμπαθούσαν οι διοικητές. Εγγυήθηκε πολλές φορές, με προσωπικό κόστος, για αριστερούς, ώστε να μην τους κάνουν φάκελο. Δέχθηκε δύο δυσμενείς μεταθέσεις. Επέμενε όμως να πηγαίνει ξημερώματα, που απαγορευόταν η κυκλοφορία, τους μεθυσμένους σπίτι τους. Και στη γιορτή του οι λίγοι φίλοι που συνωμοτικά αργά το βράδυ τον επισκέπτονταν ήταν αριστεροί.

Δεν υπήρξε ήρωας κι ούτε ένιωσε ποτέ έτσι. Στοιχείο αυτογνωσίας θα χαρακτήριζε κανείς μια φωτογραφία του Κώστα Βάρναλη που είχε κολλημένη στον πάτο της βαλίτσας με τα υπηρεσιακά είδη στο τμήμα, η οποία κάτω από τη μορφή του ποιητή είχε ένα στίχο από τους Σκλάβους πολιορκημένους

«Χτὲς καὶ σήμερα ἴδια κι ὅμοια, χρόνος μπρός, χρόνια μετά...

Ἡ ὕπαρξή σου σὲ σκοτάδια ὅλο πηχτότερα βουτᾷ.

Τάχα ἡ θελησή σου λίγη, τάχα ὁ πόνος σου μεγάλος;

Ἄχ, ποὖσαι νιότη, ποὔδειχνες πῶς θὰ γινόμουν ἄλλος!»