Συχάρ

Τους ονόμαζαν «φρεαρίτες». Φονικοί ληστές. Εκμεταλλεύονταν την ανάγκη. Έκρυβαν το θάνατο στη ζωή. Όπως τα αγρίμια περιμένουν τις αντιλόπες δίπλα στο νερό, έτσι κι εκείνοι παραφύλαγαν κοντά σε πηγάδια. Όταν ανυποψίαστοι διψασμένοι έριχναν το δοχείο για να αντλήσουν, τους συνελάμβαναν. Το τέλος τους βασανιστικό. Τους κατέβαζαν γυμνούς στο νερό σ’ ένα τσουβάλι γεμάτο γάτες. Ο φόβος έκανε τις γάτες σύμμαχους. Έβγαζαν τα κοφτερά σαν ξυράφια νύχια  και καθώς  η τροχαλία ανεβοκατέβαινε κατακρεουργούσαν το θύμα που πέθαινε στο τέλος από αιμορραγία.

Μια φορά μόνο έφυγαν άπραγοι. Ήταν σε ένα πηγάδι έξω από την πόλη Συχάρ. Οι γάτες νιαούριζαν φοβισμένες αλλά δεν άγγιζαν τον αιχμάλωτο.

Άφησαν τις γάτες και τον αιχμάλωτο και αποχώρησαν προβληματισμένοι.

Ποτέ δεν έμαθαν ότι στο φρέαρ αυτό κάποτε ο Ιακώβ «ηγάπησε τη Ραχήλ» και «απεκύλισε τον λίθο» για χάρη της,  και ότι στο ίδιο πηγάδι κάποτε, η Φωτεινή, η Σαμαρείτιδα ήπιε το ύδωρ το ζων.