Στην αρχή όποιος έμπαινε στο
μαγαζί είχε την αίσθηση ενός κανονικού καφενείου με αρκετούς θαμώνες που
απολάμβαναν το καφεδάκι τους και συζητούσαν. Ύστερα από λίγο, όταν τα μάτια
ανίχνευαν τον χώρο και τους ανθρώπους πιο εκτεταμένα, έβλεπες το περίεργο βάθρο
στο βάθος. Αρκετά ψηλό και στενό, αλλά παρ' όλα αυτά θύμιζε σκηνή. Κάθε τόσο
ένα καμπανάκι σήμαινε τρεις φορές. Οι θαμώνες άφηναν κάτω τα ποτήρια και
έστρεφαν τις καρέκλες προς το βάθρο. Πάνω στο βάθρο κάποιοι έστηναν επίπεδα
σκηνικά από χαρτόνι, όπως είναι στο θέατρο σκιών. Τα σκηνικά άλλαζαν ανάλογα με
την επιθυμία του πρωταγωνιστή. Παίζονταν πέντε σκηνές. Μετά ακολουθούσε το
διάλειμμα του καφέ και ετοιμάζονταν τα σκηνικά για τη συνέχεια. Ένας ένας οι
πρωταγωνιστές, δεμένοι με σκοινιά σαν νευρόσπαστα, δηλαδή μαριονέτες, ανέβαιναν
πάνω στο βάθρο και αναπαρίσταναν εικόνες της ζωής. Άλλος έλεγε καλημέρα και
έδινε φιλί σε μια κοπέλα, ύστερα έπαιρνε ένα ζώο και πήγαινε να οργώσει το
χωράφι, άλλος έτρωγε με την οικογένειά του σε ένα μεγάλο τραπέζι. Κάποιος ήταν
έμπορος και πουλούσε την πραμάτεια του από χωριό σε χωριό. Στιγμιότυπα από
γιορτές, παρέες, ειδύλλια και πάθη, από αυτά που κορυφώνονται με θάνατο ήταν τα
συνηθέστερα θέματα. Δεν έλειπαν και οι τολμηροί που δεν δίσταζαν να υπονοήσουν
ακόμη και ερωτικές συνευρέσεις. Τότε ακούγονταν δυνατά γέλια από κάτω. Ένας
προβολέας πίσω από το βάθρο φώτιζε τους πρωταγωνιστές και δημιουργούσε μια
έντονη αίσθηση μακρινού και απόκοσμου. Ήταν ένα γλυκό κίτρινο φως, που
επιμήκυνε τους ήσκιους προς το μέρος μας, σχεδόν μας άγγιζαν και μας έκαναν με
αυτόν τον τρόπο περισσότερο μέτοχους στα δρώμενα. Στο τέλος της σύντομης
παράστασης χειροκροτούσαμε και σε ένα λευκό χαρτί, που είχε τα ονόματα,
βαθμολογούσαμε από το ένα ως το δέκα και γράφαμε κάποιο σχόλιο αν θέλαμε. Οι
παραστάσεις ήταν καθημερινές, διαρκούσαν τρεις ώρες και τελείωναν όταν
βράδιαζε. Τότε το καφενείο έκλεινε, οι θαμώνες σκόρπιζαν ένας ένας και χάνονταν
μέσα στη βουή, στη μοναξιά και στα σκοτάδια της πόλης.
Αλέξανδρος Βαναργιώτης
