Ο Νίκος

Άφησε πίσω τους παιδικούς του φίλους, τη θάλασσα, τη γειτονιά και το μικρό σχολείο. Τον πήραν οι γονείς μαζί τους στην Αθήνα, όπου εγκαταστάθηκαν λόγω της δουλειάς του πατέρα. Θεώρησαν καλό, χρήματα υπήρχαν, να τον εγγράψουν σε ένα γνωστό ιδιωτικό σχολείο της περιοχής όπου διέμεναν. Η δυσκολία της προσαρμογής φάνηκε από την πρώτη μέρα. Το παιδί κοιτούσε γύρω του αλαφιασμένο, έδειχνε φοβισμένο. Έμενε μακριά από τα άλλα παιδιά. Η αδυναμία αυτή γρήγορα έγινε αντιληπτή από τους συμμαθητές. Καλομαθημένα πλουσιόπαιδα, που οι γονείς τα έστελναν στο σχολείο για να τα προστατέψουν, με τον ίδιο τρόπο που έκλειναν τα λεφτά τους σε χρηματοκιβώτια. Το σχολείο έμοιαζε φρούριο, περιφραγμένο από ψηλούς φράχτες, ανέβαινε σε ένα λόφο σε επίπεδα, όπως τα ενετικά κάστρα, και στην είσοδο γινόταν ανελλιπώς έλεγχος ταυτότητας σε κάθε εισερχόμενο.
Νωρίς άρχισαν τα πειράγματα. Πότε για τα ρούχα, που δεν ήταν πάντα ακριβές φίρμες, πότε υπονοούμενα για το φύλο, γιατί ο Νίκος δεν έδειχνε ενδιαφέρον για κάποιο κορίτσι, και υπήρχαν φορές που η παρενόχληση έφτανε σε ακραία σημεία με απειλές, σπρωξίματα, κλείδωμα στις τουαλέτες ή ξυλοδαρμούς. Πήγαν οι γονείς επανειλημμένως και διαμαρτυρήθηκαν στη διεύθυνση αλλά εκεί η ετοιμότητα και η διπλωματικη επάρκεια του διευθυντή τους έπειθε ότι επρόκειτο για αθώα πειράγματα, έτσι είναι παντού τα παιδιά, ο Νίκος έπρεπε ν' αλλάξει, να γίνει πιο ανθεκτικός. Οι γονείς το άφησαν το θέμα και μόνο όταν εκδηλώθηκαν τα πρώτα συμπτώματα, έτρεξαν πανικόβλητοι σε ψυχολόγο κι εκείνος τους παρέπεμψε σε ψυχίατρο. Ο Νίκος περπατούσε στο δρόμο και κάθε τόσο σταματούσε και γύριζε πίσω, σαν κάτι να άφησε, σαν κάτι να του έλειπε. Στεκόταν εκεί ακίνητος και με τα μάτια έψαχνε γεμάτος αγωνία το δρόμο στο βάθος...

Αλέξανδρος Βαναργιώτης