Ο Ελσίρ έμενε πολλά χρόνια στην
Αθήνα, σχεδόν είκοσι. Μουσουλμάνος από το Σουδάν, έφυγε στη διάρκεια του
δεύτερου εμφύλιου, φέρνοντας μαζί του το φόβο και τις εικόνες των νεκρών φίλων.
Είναι ένας από εκείνους που πουλάνε παράνομα στους δρόμους αντιγραφές επώνυμων
τσαντών και ρούχων και τρέχουν στα στενά με το μπόγο στην πλάτη, όταν τους
ειδοποιούν ότι έρχεται η αστυνομία. Με την κρίση χρειάστηκε πολλές φορές να
τρέξει και όταν τους κυνήγησαν φουσκωτοί της χρυσής αυγής. Μοιραζόταν ένα
υπόγειο στον άγιο Μελέτη μαζί με άλλους τρεις. Ένα μικρό παράθυρο στο ύψος του
δρόμου φώτιζε τη μέρα το χώρο. Πριν τρεις μέρες δέχτηκε επίθεση και κάποιος τον
χτύπησε με έναν σωλήνα στο κεφάλι. Έπαθε διάσειση και έπρεπε να μείνει στο
κρεβάτι. Μετά το περιστατικό ήταν πολύ ταραγμένος και φοβισμένος. Ξύπνησαν μέσα
του όλα εκείνα από τα οποία προσπάθησε να ξεφύγει. Το βράδυ ήρθαν οι
συγκάτοικοι και έτρωγαν στο κουζινάκι. Άκουσε τη μουσική στο δρόμο και
θυμήθηκε. Είναι η μέρα που γίνεται η παράξενη λιτανεία. Οι άνθρωποι περιφέρονται
στους δρόμους και μεταφέρουν ένα ομοίωμα του νεκρού Θεού. Παλιά ρώτησε τι λένε
τα λόγια που τραγουδούν οι πιστοί και κάποιος του απάντησε ότι λένε για τη ζωή
στον τάφο και την άνοιξη. "Η ζωή στον τάφο". σκέφτηκε και κοίταξε
γύρω τους γυμνούς υγρούς τοίχους. Έπειτα τον πήραν τα κλάματα.
Αλέξανδρος Βαναργιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου