Δεν είχαν καλή σχέση με τη ζωγραφική οι γονείς μου. Όταν στο τετράδιο της αντιγραφής έπρεπε να ζωγραφίσουμε κάτι και η αδελφή μου έκλαιγε, γιατί δεν τα κατάφερνε, την κοιτούσαν αμήχανοι. Μερικές αδέξιες προσπάθειες του πατέρα έσκισαν το φύλλο και η κατάσταση χειροτέρεψε. Με άφησαν κάποια στιγμή να δοκιμάσω και χάρηκαν που κουτσά στραβά έφτιαξα έναν γέρο να κάθεται δίπλα σε μια φουφού και να πουλάει κάστανα. Η Ευθυμία, η κόρη της γειτόνισσας που έπιανε το χέρι της, μου έδειξε ένα απόγευμα πώς κρατάμε το μολύβι και δουλεύουμε με απαλές γραμμές και με σκιές. Επειδή τη συμπαθούσα πολύ και είπε ότι τα καταφέρνω καλά, πέρασα πολλά καλοκαιρινά μεσημέρια στην πλαγιά, στον ήσκιο της αγίας Τριάδας, ζωγραφίζοντας λουλούδια και σπίτια του Δομοκού. Τις ζωγραφιές μου τις κολλούσα με σελοτέιπ στους τοίχους του σπιτιού, από όπου εξαφανίζονταν μυστηριωδώς και κανείς δεν ήξερε τι απέγιναν. Ήταν το χέρι της μητέρας που επενέβαινε και μετά η ίδια έκανε πως δεν γνώριζε τίποτα. Στα Τρίκαλα μαθητής στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου πήγα στα ΝΕΛΕ και παρακολούθησα μερικά μαθήματα ζωγραφικής. Περισσότερο όμως οι κυρίες εκεί μας έβαζαν να ζωγραφίζουμε μόνοι μας, παρά μας έδειχναν πώς να το κάνουμε. Απογοητεύτηκα. Το Σεπτέμβριο της Τρίτης του Γυμνασίου έστειλα στην abc και μου απάντησε θετικά. Είχα κάνει κι ένα πορτρέτο του πατέρα για να τον πείσω. Ο πατέρας μου όμως ήταν ανένδοτος. Το πορτρέτο δεν του το έδειξα ποτέ. Είχε ήδη νοσήσει από την επάρατο. Έτρεχε στους γιατρούς. Δεν επέμεινα. Πρότεινα εναλλακτικά να μου αγοράσει μια κιθάρα και μου την αγόρασε. Το μόνο τραγούδι που κατάφερα να του παίξω από το τηλέφωνο, όταν νοσηλευόταν στο 401 στην Αθήνα, ήταν το «άστα τα μαλλάκια σου», που ήξερα ότι του άρεσε πολύ στα νιάτα του. Δεν το είχα με τη μουσική. Κάτι μου έλειπε και δεν προχώρησα. Σήμερα η κόρη μου βρήκε σε ένα παλιό βιβλίο μια ζωγραφιά και μου την έστειλε με το messenger. Είναι εκείνο το εφηβικό ανεπίδοτο πορτρέτο του πατέρα.
ΑΒ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου