Τα Νερά

Μέναμε σε ένα σπίτι παλιό, πλίθινο, περασμένο με ασβέστη.
Από την υγρασία το άσπρο είχε ξεφλουδίσει και από κάτω
αναδυόταν ένα γλυκό λουλακί που έκανε το σπίτι μέσα στη
φθορά του να μου είναι ακόμη πιο αγαπητό. Με τις μεγάλες
βροχές το νερό έτρεξε στον πάνω όροφο, που τον είχαμε ως
αποθήκη. Κατόπιν άρχισε να γλείφει ανάμεσαστα σανίδια
του ξύλινου πατώματος και τα φατνώματα και να στάζει
δίπλα στο κρεβάτι.

Λυπημένος αναζήτησα τη γιαγιά στην ψάθινη καρέκλα όπου
καθόταν τα απογεύματα με το κομποσκοίνι της και μουρμού-
ριζε το απόδειπνο.

Δεν την βρήκα. Ο παππούς έλειπε στο κουρείο, ο πατέρας
στη δουλειά και η μητέρα σε κάποια γειτόνισσα.

Ήμουν μόνος με το νερό να ρέει ασταμάτητα.
Είχε απλωθεί παντού στο μωσαϊκό δάπεδο και δεν ήξερα
τι να κάνω.

Βγήκα κάθισα στην άκρη της μικρής τσιμεντένιας βεράντας
κάτω από την κρεβατίνα, η οποία με το πυκνό της φύλλωμά
στις μεγάλες ζέστες μας χάριζε έναν δροσιστικό ήσκιο, αλλά
αδυνατούσε εκείνη την ώρα να συγκρατήσει το επίμονο νερό
με το οποίο ο ουρανός μας ράντιζε μέρες.

Κάθισα λοιπόν εκεί.
Σουρούπωνε. Κοιτούσα με αγωνία στην άκρη του δρόμου
μήπως φανεί κάποιος, και καθώς το νερό πότιζε τα ρούχα μου
έβαλα τα κλάματα.