«Το λίγο» του κόσμου

Ήταν ευαίσθητο παιδί. Ευφυές, αλλά ευτραφές, με αποτέλεσμα να υφίσταται καθημερινά την ειρωνεία των συμμαθητών του. Μίσησε γι’ αυτόν τον λόγο το σχολείο. Έμαθε να είναι αθέατος, να μένει σιωπηλός και να αποσύρεται μόνος σε ήσυχες γωνιές στα διαλείμματα. Τα σχολικά βιβλία τα περιφρονούσε μαζί με τον κόσμο τους. Στο σπίτι έφτιαχνε ένα δικό του κόσμο. Διάβαζε όποιο λογοτεχνικό βιβλίο έπεφτε στα χέρια του. Καθώς μεγάλωνε, η συστολή έγινε δεύτερη φύση του. Τα απογεύματα μπορούσε να τον βρει κανείς στη δημοτική βιβλιοθήκη από την ώρα που άνοιγε μέχρι λίγο πριν κλείσει. Πέρασε στο ιστορικό τμήμα της Κέρκυρας, αλλά κανείς συμφοιτητής του δεν θα έλεγε με βεβαιότητα ότι τον θυμάται κι ότι υπήρξε μαζί τους. Τελειώνοντας τη σχολή, βρήκε μια δουλειά και αυτονομήθηκε. Τις ώρες εκτός εργασίας παρέμενε κλεισμένος στο σπίτι, γράφοντας ποιήματα. Καθημερινά όλο και πιο λίγο τον έβλεπαν οι δικοί του. Έζησε έναν δυνατό έρωτα με μια κοπέλα από τη δουλειά, αλλά δεν τελεσφόρησε. Και μια μέρα ξαφνικά χάθηκε. Δεν φάνηκε στη δουλειά, οι δικοί του δεν γνώριζαν. Κανείς δεν ήξερε. Βγήκαν silver alert, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Πάνω στο γραφείο του υπήρχε η ποιητική συλλογή της Κικής Δημουλά «Το λίγο του κόσμου» με υπογραμμισμένο τον τίτλο, και το τελευταίο ποίημα του, το οποίο έλεγε τα εξής:

Έλπιζα, τώρα όχι πια

Η νύχτα η μεγάλη με πονάει

Άπλωσα την ματιά μου ανοιχτή

Καθώς ζητιάνος που αγάπη κυνηγάει

Πέταξα την καρδιά μου στη σιωπή

Κι είχα τόσα πολλά να πω ακόμα

Χειμώνας φέτος έφτασε νωρίς

Τα μυστικά μου έσπειρα στο χώμα

Να πέσω ή να κρατηθώ;

Το χάος χάσκει σαν πηγάδι εμπρός μου

Ποιο να ‘ναι τάχα πιο βαθύ

Το φρέαρ της αβύσσου

Ή του κόσμου

Αλέξανδρος Βαναργιώτης